JE MAAKT WAT MEE!
Het is natuurlijk heel bijzonder als je op een belangrijk moment in iemands leven daar deel van uit mag maken. Als twee lieve mensen gaan trouwen en ze vragen mij de ceremonie te leiden, dan vind ik dat geweldig. Ik mag op hun dag er bij zijn. In de voorbereiding maak ik dan van alles mee en er wordt mij ook veel verteld. Vrolijke, humoristische, verdrietige en hele trieste dingen worden aan mij toevertrouwd. Ik heb hieronder dit gegoten in korte verhaaltjes; uiteraard respecteer ik de privacy van betrokkenen en kunt u uit mijn verhalen niet herleiden om wie het gaat. Ik hoop dat u deze verhalen met interesse en mogelijk plezier zult lezen.
***********************
Politie als reddende engel.
Alle gasten zaten in de kapel klaar voor de huwelijksceremonie. Echter er bleven twee stoelen leeg. Buiten wachtte ik met het bruidspaar. “Er zijn nog twee lege stoelen” zei ik. “Ja, die zijn voor mijn opa en oma. Die komen uit Friesland!” antwoordde de bruidegom. “Nou dan wachten wij daar even op. Ik ga dat de mensen even vertellen!”
Buiten werden we wel op de proef gesteld; het duurde 5 à 10 minuten. De bruidegom had het niet meer. Ik zei hem dat hij zich niet zo druk moest maken. “Joh, het komt allemaal goed. Opa en oma zijn gewoon een beetje verdwaald. Wat wil, ze zijn misschien voor het eerst buiten Friesland!”
Na een kwartier kwam er een politiebusje het pad oprijden richting kapel. Het busje stopte vlak voor de kapel en de agenten stapten uit. “Goedemiddag. Wij komen even een paar mensen brengen” en ze schoven de achterdeur open. En daar zaten trots op de achterbank opa en oma!
“We zijn in deze stad helemaal verdwaald. Nou toen hebben we gewoon de auto ergens geparkeerd en hebben de politie gebeld” verklaarde oma hun late komst.
“Die politie heeft ons opgehaald en hierheen gebracht”, vulde opa aan.
“We gaan wel met deze fijne agenten wel even op de foto” zei oma.
“Nou snel dan”, zei ik want we gaan wel beginnen.
Na de foto vroeg de bruidegom waar de auto stond; “dat zien we vanavond wel.” antwoordde oma luchtig.
Een agent overhandigde een briefje met de naam van de straat waar de auto stond.
“Gaat u vanavond maar hier naar toe! Fijne dag allemaal en jullie gefeliciteerd!” voegde de agent toe en breed lachend stapten zij in het busje en zwaaiend vertrokken zij.
"Meneer, meneer!" Het 9-jarig kereltje kwam de kapel ingerend en recht op mij af. Ik stond achter mijn standaard de tekst nog even door te nemen en zag het enthousiaste mannetje aankomen. "Ja jongen, wat is er?" vroeg ik hem. " U mag mijn microfoon lenen!" en hij overhandigde mij een speelgoedmicrofoon. "Geweldig, die was ik vergeten mee te nemen. wat goed dat jij er eentje hebt en dat ik die mag lenen!" Het ventje ging mij vervolgens uitleggen hoe ik de microfoon moest gebruiken. "Ik denk alleen dat ik hem naast mijn tekst leg, want anders klinkt het te hard!" zei tegen hem en liet mijn stem even wat harder klinken als ik dat ding voor mijn mond hield. Hij vond het goed! Hij rende naar buiten om enthousiast aan zijn moeder te vertellen, dat zijn microfoon vandaag door mij gebruikt zou worden.
De ceremonie begon en vanaf de tweede rij stoeltjes zat het mannetje mij constant in de gaten te houden. Sterker nog; hij stak af en toe zijn duim op om mij aan te geven dat het goed ging met het geluid. Een knipoog doet dan wonderen. De gasten heb ik eerst gevraagd of ik goed verstaanbaar was en aangezien iedereen instemmend knikte, heb ik vervolgens aangegeven dat dit te danken was aan mijn grote vriend op rij 2, die zijn microfoon aan mij geleend had.
De ceremonie liep op zijn einde en vanuit mijn ooghoek zag ik het ventje naar mij toe sluipen. Hij wilde natuurlijk voor geen goud zijn microfoon vergeten. Ik had de laatste woorden nog niet uitgesproken of hij vroeg netjes zijn microfoon terug. Die kreeg hij, nadat ik aan alle aanwezigen een groot applaus voor hem had gevraagd. Hij had er tenslotte voor gezorgd dat het voor iedereen verstaanbaar was. Na een echte "high five" liep hij trots en tevreden de kapel uit. Hij keek nog een keer om om gedag te zwaaien. En nu mocht ik hem een dikverdiende duim omhoog geven. Met voldoende volume riep ik hem na: "Bedankt kanjer!"
********************************
In augustus van dit jaar (2015) moest ik naar St. Tropez om LPG te tanken. Zon scheen uitbundig en het was eigenlijk een geweldige dag. Pomp 13 is de LPG-pomp. Er kwam een auto van een Nederlander bij pomp 14 aangereden. Een gebruinde jongeman stapte uit en stelde mij gelijk de vraag; "Mag ik de bruid kussen?" Die vraag werd hem ingegeven door de tekst op mijn auto: "Robertnas|trouwambtenaar|www.robertnas.nl"
"Ga je gang, maar dan wel eerst even "ja" zeggen" antwoordde ik hem, terwijl ik naar de uiterst charmante dame in de auto keek. "Dat ja-zeggen heb ik al gedaan!" Er ontstond een humoristisch en vrolijk gesprek tussen de vragensteller en mij. En terwijl we zo aan het praten waren, reed de auto van, wat later bleek, zijn vriend met gezin, naar pomp 12, om daar de benodigde brandstof voor de thuisreis te tanken. "die vriend van jou wil de bruid kussen!" zei ik tegen die andere Nederlander, die uitstapte. "Laat hij dan eerst maar eens "ja" zeggen!" Dat vond ik ook. Na het afrekenen namen we afscheid van elkaar.
Zo'n anderhalve maand later ontving ik een mailtje van N. "Mijn vader en moeder gaan trouwen en ik zou het leuk vinden als jij dat doet, want we hebben elkaar ontmoet in St. Tropez!" Mijn mond viel open van verbazing. En nog geen 10 minuten later weer een mail, maar nu van de aanstaande bruidegom zelf. "We hebben elkaar in St.Tropez ontmoet, wil jij me bellen?"
En ja hoor tijdens het telefoongesprek werd duidelijk dat dit de man was, die vond dat het er eindelijk maar eens van moest komen. Hij had 's middags, in het bijzijn van de kinderen, zijn partner ten huwelijk gevraagd, waarna N gelijk had geroepen "Robert Nas, St. Tropez!" Zij had namelijk een foto van mijn auto genomen en die zat in haar telefoon.
En op 3 oktober kreeg onze ontmoeting in Zuid Frankrijk een prachtig vervolg in een schitterende strandlocatie te Kijkduin. Daar gaven zij elkaar het ja-woord!!
En die vriend, die ook getuige was, die de bruid wilde kussen en mij had verteld, dat hij al "ja" had gezegd, bleek zelf nog niet getrouwd. Die heb ik tijdens de ceremonie er eventjes fijntjes aan herinnerd, dat hij niet tegen een BABS moet liegen en tegelijk mijn visitekaartje gegeven, zodat hij me altijd nog kan bellen, wanneer hij echt "ja" tegen zijn charmante partner wil zeggen!!!
******************************